depresyondaki insanların belki de en büyük yanılgısıdır bu. yıllarca acı çekseniz de, mutsuz olsanız da günün birinde her şey gibi o da kayboluyor. er ya da geç günün sonunda yüzünüzde hafif bir tebessüm beliriyor; her gün doğumundan önce de sabah yıldızı içinizi aydınlatıyor.
kendinize bir kez olsun şans tanıyın ve değişimden yana olun. değişime karşı çıkan insan başarısızlığı ve yıkımı en başta kabullenmiş demektir ve en kötüsü de savaşmadan kaybeden insanın onuru ayaklar altındadır.
bunları hayatı bombok geçmiş bir insan olarak yazıyorum. günlerce yatağımdan çıkmadığım, geceler boyu ağladığım zamanlarım oldu. durduk yere insanlara dahi saldırdım ve sinir krizlerinden sonra sağda solda bayılıp durdum. ama ben yine de işin peşini bırakmadım. mücadele etmeden, adım atmadan, ileriye gidemeyeceğimi geç de olsa fark ettim. kendi başıma başa çıkamadım ve psikiyatrist görüşmelerinin yanında bir de ilaç desteği aldım. yolun sonunda huzura kavuştum mu? tam olarak değil ama artık geleceğe daha güvenle bakıyorum. en azından beni bekleyen el değmemiş bakir bir fırsatlar topluluğu olduğunun bilincindeyim. belki de bunları yazdıktan sonra hık deyip öleceğim ama yine de bu yarın karşıma çıkacak olan imkanların hiç var olmayacağı anlamına gelmiyor.
kısaca savaşın, mücadele edin, adım atın. hayatı duygusal bir film gibi gözleriniz dolu izlemeyin. o filmin kahramanı olun. gerekirse, ama gerçekten gerekirse, ilaç desteği dahi alın ama vazgeçmeyin. vazgeçen kaybeder.
