çünkü insan hatıralar dışında her şeyi tüketirken hatıralar, acı bile olsa dönüşür ve genelde sadece iyi taraflarıyla hep yanıbaşımızda durur. askerlik zordur ama ondan tek kalan şey olan dostluğun hatırına anlatmayı severiz, örneğin. diğer taraftan dönüşen ve daima güzel tarafları hatırlanan hatıralar, bizlere büyük bir haksızlık yapar ve gelecekten beklentimizi de arttırırlar. aslında hayat her zaman berbat bir şekilde sürüp gitmektedir ama geçmişi özlemle anarız yine de... son olarak, zamanın insanı az duygu çok madde olan bir dünyaya doğru savurmasının da bir başka neden olduğu açıktır. iletişimsiz yapamayan günümüz insanı, geçmişte, şimdilerden farklı olarak kendisini sarmalayan çok az çeldirici olduğundan, bol duygu, bol düşünce içinde daha çok idrak ediyor, anın ve yaşadıklarının daha çok farkına varıyordu. sonuç olarak, günümüz insanının duygu durumu çok kolay değişmekte olduğundan, daima daha stabil olan geçmişin hatıralarını özlemle anması normal olsa gerek.
