bende bu 2016 da başladı. ondan önce de sorunlarımız vardı ama bu kadar büyük değildi herhalde ki, çok gece uykumu böldü bu olay. başımı çok ağrıttı. bazen ağlayarak uyanıyordum uykumdan, bazen uyurken ettiğim duaların etkisiyle. bazen gündüz beni sinirlendiren şeylere söverdim uyku arasında kendi sesime uyanırdım. hastanede 8 kadının arasında 1 sene kaldım. belki de onları rahatsız ettiğim tek konu buydu, geceleri küfrederek, bağırarak uyanmam. sana oraya elleme tozlu orası anne, sikicem yapacağın işi falanlar filanlar işte.
daha sonra rüyalar başladı, kötü rüyalar onlar uyandırırdı beni.
daha sonra yanlış ettiğim dualar. uyumaya başlarken dua ederdim kendi kendime, uyku arasında duayı yanlış ederdim mesela. hemen sıçrardım. sonra bütün gece uyurken kafamda nasıl yanlış dilek dilerim ya öyle yaparsa allah diye düşünürdüm.
kafada bin tane tilki dolaşırken uyumaya çalışmak işte.
bir gün uyku arasında kafamın içinden türkü sesleri geliyordu, sanki türkü söylüyormuş gibiydim de ona uyandım.
ama ilk defa dünkü gibi saçma bir şey düşündüm uykumda.
'cümle içerisinde tonlamanın önemi'
evet dün gece saat 2 de yatmayı istedim ama kalkamadım bilgisayarın başından 4 civarı uyudum. 7-8 e doğru beni şu düşüncelerin sebep olduğu baş ağrısı uyandırdı. ara ara sıçrıyordum tabi düşünürken de ama hemen uyuyordum tekrar.
bir şiirde şöyle bir dize var
neredesin ey ismailin boynundaki merhamet?
ben gece uyurken bunu söylerken yumuşak, biat etmiş, istekli bir ses tonuyla söylersek allahtan yardım istediğimiz anlamı çıkarken
bunu sert, vurgulu, asi bir sesle söylersek isyan etmiş anlamının çıktığını düşünüyordum.
acaba nasıl yapmalı, ama asi söyleyince daha güzel oluyor ama acaba şair hangi düşünceyle yazdı, okuyan adam yumuşak söylüyor filan sabaha kadar bunu tartıştım kendimle.
uykumda bile sevmiyorum düşüncelerimi, karşıyım kendi kendime.
velhasıl kelam bu olay kadar nalet bir şey yok arkadaşlar.
deliksiz uyumak, uyudan dinlenmiş uyanmak gibi şeylere hasretim.
