günler ayları, aylar yılları kovaladı ama bekleyişlerim nafile artık. sanırım ömrümün sonuna kadar tek başıma nasıl yaşayacağımı planlamanın vakti geldi, bir seneyi daha devirdim öyle ya da böyle.
hayatıma giren kişi sayısı bir elin parmaklarını geçmedi, ketum biriyim, hayatıma insanları almaya çekiniyorum, aldıklarım da beni daha diplere çekti, karanlık ve derin bir kuyunun içerisinde hapsoldum, göğe bakıyorum belki sen gelir de elini uzatır ve çıkarırsın beni buradan diye,
olmayacak biliyorum, aslında ben şimdiden sana aşık oldum, hayal ettiğin ve gerçekte hiç var olmayan birine aşık olmak ne kadar umutsuz bir durum biliyor musun?
saçma sapan insanlarla uğraşmaktan, dertlerini anlattığında üstünkörü dinleyip geçiştiren insanlara çaresizce tutunmaktan, dört duvar arasında kalıp yalnızlıkla sonu gelmeyen bir muharebede savaşmaktan, elindekileri kaybetmemek için her gün kalktığında şükretmekten, her nefes alışında acaba karşıma çıkacak mısın diye ümit etmekten yoruldum, bıktım.
çok istediği bir oyuncağı günün birinde elde etme umudu taşıyan çocuk kadar çocuksu şimdi duygularım, gelme, istemem derim ama keşke çıksan karşıma.
hiç tanımadığım, hiç görmediğim birini özlemek ne kadar sükût-u hayâl kalıyor, duygusal şarkıları dinlemekten nasıl imtina ediyor insan bir bilsen...
aklıma gelen tüm kötü şeyleri saçma sapan kelimeler üreterek def etmeye çalışıyorum ve sanırım deliriyorum artık.
sen gelirsen eğer,
bu deliliğimden kurtar beni,
ben yine şair olur, adına kitaplar yazarım, her gün masallar anlatırım sana, şiirler okurum, bende olan ve belki de senin en çok seveceğin şeyi, sevgimi veririm, elimde kalan yegâne şeyi paylaşırım seninle.
