Her ne kadar şiirlerindeki ölüm korkusuyla bilinse de aslında tamamen hayat aşığı bir şairdir. Ölüm korkusu ise bu yaşama arzusunun baskın olmasından gelir.
Şiirlerinde bu temaları işlemesinin altında acı olaylar yatmaktadır. Cahit Sıtkı, almanya'da tedavi gördüğü sıralarda ikinci dünya savaşı başlamış ve kendisinin bulunduğu şehri rus uçakları bombalamaya başlamıştır. insanlarla birlikte bombardımandan kaçmak için isviçre'nin bir kasabasına doğru uzun ve zorunlu bir yolculuğa çıkar. Bu yolda savaş sebebiyle ölmüş ve sağda solda kalmış bir çok ceset görür. Bu görüntü bilinçaltına o kadar işler ki hayattan ayrılma fikri ona çok ürkütücü gelmeye başlar. "her mihnet kabulüm yeter ki, gün eksilmesin penceremden." Satırları sanat anlayışını özetler niteliktedir artık.
