Yolda 150 kilometre ile giderken her şey farklı bir hâl alır. Egzozlar tüm gürültüyü boğar. Motor kalp hızında titreşir. Görüş alanın tek anlıktır. Ve bir bakarsın yolun üstünde değil, içindesindir. Onun bir parçası olmuşsundur. Trafik, manzara, polisler... Hepsi esen rüzgâra karşı duran karton mankenlere dönüşürler. Bazen bu duyguyu unuttuğum oluyor. Bu yüzden uzun yola çıkmayı seviyorum. Tüm sorunların, hayatın tüm gürültüsü yok oluyor. Yolunun üstündekiler dışında hiçbir şey seni ilgilendirmiyor. Belki de benim için bugünün dersi budur: Bu küçük anlara sımsıkı sarılmak, onlara gereken değeri vermek. Ne de olsa onlardan fazla kalmadı. Senin bu hâle düşmeni hiç istemem. Seni mutlu edecek şeyleri bulmak bu kadar zor olmamalı. ileride acıyla, güçlüklerle ve zor kararlarla karşılaşacaksın, biliyorum ama bunların seni boğmasına, mutluluğunu çalmasına izin veremezsin. Ne olurlarsa olsunlar, seni seven bir şeyler bulmalı, onlarla beraber olmalısın. ''Seni öldürmeyen şey, güçlü kılar.'' derler. Bence saçmalık. Bence seni öldürmeye çalışan şeyler, seni mutsuz ve üzgün kılar. Asıl güç ise sevdiklerinden gelir. Ailenden, arkadaşlarından, sıkı çalışmanın doyumundan. Seni bütün tutan şeyler bunlar. Zarar gördüğünde sarılacağın şeyler...
