asla sebepsiz değildir. günlerdir ağlamak istiyordum. bugün çok az da olsa ağladım ama içim çok dolu. yıllardır biriken çok şey var içimde. depresyona girmeye vakit bile bulamıyorum. kendimi salıversem dertten yataklara düşerim herhalde. anksiyete atağı geçiriyorum, zor sakinleşiyorum.
bütün bunlara sebep olanlar ise hayatlarına çok güzel bir şekilde devam ediyorlar. ben ise güvensiz bir halde sevdiklerimi kaybedeceğim günü bekliyorum. çünkü hep sevdiklerimden vefasızlık ve nankörlük gördüm. gelecek kaygısı içinde boğuluyorum. başarılı olamamaktan korkuyorum.
hanımlar siz siz olun, benim gibi akademik kariyer sevdasına düşmeyin. evlenin, çocuk sahibi olun. eltinize sunumsuz yakalanmamak için kurdeleli çiçekli aksesuarlar alın, bebişinizle oynayın. ben ise mayıs ayında en lanetli yaş olan 27'ye girerken doktora yapmaya devam ediyor olacağım. biyolojik saatim ise "anne ol" deyip duruyor. ben o gemiyi çoktan kaçırdım. şöyle bağıra bağıra ağlasam da rahatlasam. tek derdi görümcesinin onu çekememesi olan taze gelinlere öyle imreniyorum ki. ama benim yüklendiğim bir misyon var, vazgeçemem. bir türkçü olarak davama, turan ülküsüne hizmet edeceğim. bunun için kişisel mutluğumu, maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisini tepetaklak ettim. pişman mıyım? hayır. ama hayat benim için gerçekten çok zor.
