acıyı düşünmeye yelteniyorum ama olmuyor. yol arkadaşının basıp gitmesi acısını akıl, mantık almıyor.yarenin,cananın düş bahçelerine gitmesini kıskanmak onun arkasından gitmeyi istemek ama gidememek sanırım özlemlerin en büyüğünü getiriyor.bir gün buluşmak ve uzun uzun konuşmak ümidiyle hayat devam ediyor sanırım.
