ayirt etmesi zor iki duygu. Bana kalirsa hayranlik, askin ön kosulu. Kimi düsünceleriyle, kimi güzelligiyle kimiyse kalbiyle hayran birakir. Ikisi de kuvvetli duygular oldugundan acaba gene asik mi oluyorum, hep onu düsünüyorum diyebilir insan. Artik söyle ayirdedebiliyorum, aradan birkac gün gecince aklimdan cikiyorsa ve onla tensel bir cekim hissetmemissem, hayranliktir bu.
Bunun örnegini Mayis´ta yasadim. her insan gibi elbette kusurlari olan ancak bu kusurlariyla bile mükemmel olan birisini tanidim. birkac gün sanki baska gezegenden gelen biri oldugunu düsündüm öyle saf duygularim vardi yani. kalbini sevdim, bilgi birikimini sevdim ama o cekim yoktu. kendisine hala hayran miyim kesinlikle. örnek alinacak ender insanlardan biri olarak görüyor muyum? kesinlikle. ama sanirim karsi cinsle iliskilerde buna dikkat etmek gerekiyor özellikle de olgun erkek seven kadinlar.
sanirim ben platonik disinda asik olma yetimi de kaybettim.
