perihan mağden ortalama zekanın epey üstünde, herşeye muhalefet etmeyi tarz edinmiş, edinmekten de öte, içselleştirmiş, etine kemiğine iliğine kadar bu huzursuz ruh halini benimsemiş bir yazar.
kendini kalabalıkların içinde yapayalnız hissettiğini duyumsuyorum, her yazısını okuduğumda, çocuk bir perihan mağden geliyor gözümün önüne, uymamış, uyamamış kalabalıklara. benimsenmeyecek şeyleri, putlaştırılmış şeyleri alayını birden reddetmeye başlamış. sanki, sınıfta bir saçını çekeni bile olmamış kendisinin okul senelerinde.
alışmış o da yalnızlığa, yalnız hissetmeye, kendini çok zeki, ülkenin geri kalanını gerizekalı benimsemeye.
pek marjinal bir dil edinmiş, okunurken zorluk yaratan, söz oyunları ile mütemadiyen birilerine laflar hazırlamakta..
yalnız köşesinde, değeri bilinmemiş, kıymeti anlaşılmamış - eh çünkü dünya perihan ve diğerleri diye ikiye ayrılıyor- bir mağrur, çirkef kraliçe edası ile yazıyor çiziyor sayıyor sövüyor efendim.
bu muhalefet tutkusundan, sürüden ayrı olma arzusundan olsa gerek, belki de kalben inanmadığı şeyleri bile savunuyor. belki de. mutlak değil. öyle veya böyle, sesini duyuruyor, kendini dünyanın geri kalanından soyutlamayı seçmemiş. tiz, cırlak ve yankılı bir ses hem de. zekayı daima takdir etmek gerek. ancak '' en en en zeki benim '' sanrısı beni hiç enterese etmez de, kendisi ilerki yaşlarda hepten sıkıntılara düşebilir.
sürekli kendi ile kavga etmek zor olsa gerek, kendi ile kavgası dışa dışa dışa yansımış. öyle ki, koca ülke okuyoruz hanfendinin kendisi ile olan bitmez savaşını, habire.
