dünyaya uzun uzun bakıyorum. çok fazla aynı görüşte olduğum, çok fazla aynı fikri paylaştığım, çok fazla ortak noktam olan, çok fazla sevdiğim, çok fazla aynı şeylere güldüğüm çok sayıda insan var.
çalıştığım yerde çok fazla insan ile gülüp eğleniyorum, çok fazla insan ile aynı fikirlere sahibim.
gel gelelim sonuç olarak çok fazla yalnızım ve hiç arkadaşım yok.
eksik yaptığım nedir ? neyi beceremiyorum?
insanlar ile neden anlaşamıyorum ? neden insanlarla bir arada olamıyorum?
sevgililerim oluyor, yatıp kalktığım ertesi günü aramadığım, hatırlamadığım, aramayan, sormayanlar oluyor.
arkadaş ortamı kurmayı beceremiyorum. birileri beni bir yerlere çağırmıyor yada çağırdıklarında ben gitmiyorum.
herkesle anlaşıyor gibi görünüp yalnızlığın dibini yaşıyorum.
birileriyle uyanıyorum, birileriyle uyuyorum ve yine kalkıp gittiğim de hiç bir şey yok.
arayan yok, soran yok.
mantığını çözemediğim bir yalnızlık içerisindeyim.
salt yalnızlık olsa buraya gelip yazmazdım. yazacak bir şeyim olmazdı.
bir şeyler var ve ben bunu anlamıyorum.
beni hiç sevmiyorlar mı ? çok mu seviyorlar ?
nasıl seviyorlar ?
niye sevmiyorlar ?
insanlarla iletişim kurduğumu mu sanıyorum ?
hiç bilmiyorum ve kafam hiç olmadığı kadar dağınık ve hissizim.
