şehir merkezine dahi arkadaşlarla dolaşmak için giderken 28 yaşına gelmiş bana annemin telefonun açık olsun, nereya gittiğini haber ver demesi ve benim aşağıdan ona nanik nanik yaparak maymunluk yapmam. uzaklaştıktan sonra hala orda bekliyor olması ve benim acaba içeri girdimi diye dönmemle el sallaması. sevildiğinizi anlamaktır.
birde uzun yola gidiyorsunuz, üniversiteyi başka şehirlerde okuyorsanız, arkanızdan size öyle bir bakarki dünyları yıkar omzunuza. ömrünü serer yolunuza sanki. bazen gitmemi istemiyor diye düşünürdüm, bazen ise endişeleniyor herhalde benim için derdim.
tüm anneler gibi çok derin bakardı, o bakışların hemen berisinde eli "sen beni umursama ben böyleyim" der gibi sallanırdı.
