halihazırda birini sevdiğin ama duygularına cevapsız kaldığın için olabilir. sevdiğin insanı bile zaman zaman sevmeye üşeniyorsun çünkü onunla konuşamıyorsun ve ona dair milyonlarca kelimeyi tek başına taşımak zorundasın aklında. unutmamaya çalıştığın her kelime ve muhabbet iştiyakı seni inanılmaz yoruyor. köşene çekiliyorsun yağmurlu gecelerde. işsizlikten değil vallahi. unutamadım. bir tek unutamayışıma yardımcı oluyor. geriye kalan ne varsa tek başıma yüklendim. gidiyorum gecelerde ve hecelerde yalnızlığa durdurabilene aşk olmasın. çok yıprandım. uyandığımda aç karna bir bardak mutsuz su içmeye de alıştım. istasyon yolunda karşıma çıkan plastik pet şişelere plase vura vura sürüklemek, rüzgar terse yatırdığında onları parçalamak istiyorum tüm hıncımla. fakat vazgeçiyorum çocukluk heveslerimden. yürümek iyi geliyor ya da geceleri çatıya vuran yağmurun ritmini dinliyorum odamda. bazen düşünüyorum da "aşk felan olmasaydı işimize gücümüze baksaydık buralarda;
çok mu düz, sıradan, yavan bir adam olurduk acaba?" namından cümleler donup kalıyor aklımda..
