Doğum günümdü beş gün evvel, 33 yaşıma girdim. teyzemler aramış, ulaşamamış, whatsap'dan ve facebook messenger'dan mesaj atmışlar, görüldü yazmasın diye bakmadım mesajlara, telefonlarıda açmadım. hiçbir kırgınlığım ve kızgınlığım yok.
oynadığım oyunda arkadaşım on defa mesaj atıyorsa, belki bir tanesini cevaplıyorum. mesaj atıyor, yine cevaplamıyorum, arıyor, açmıyorum...
dahada ötesi ağabeyim mesela, mesaj atıyor, arıyor açmak ve konuşmak istemiyorum ve bu sefer annem deliriyor, oğlum neden açmıyorsun teyzenlerin telefonunu, mesajlarını cevaplamıyorsun, n'oldu diyor.
"hiçbirşey olmadı, sadece açmak istemiyorum, içimden gelmiyor" diyorum. hiç enerjim yok o'nunla konuşacak, canım istemiyor. bu başlığı görünce açıkçası çok şaşırdım. demekki benim gibi insanlar varmış.
ayrıca tanımadığım telefonlarıda açmıyorum. yani kim bu, bilmiyorum ki bu numarayı, bilsem belki açarım ama neden telefonun karşı ucunda kimin olduğunu bilmediğim bir telefonu açayımki...
yani biri beni arıyor diye, telefonu açmak zorunda değilim ki. bunun için bir enerji, belirli oranda asgari mutluluk oranı ve moral lazım.
aslında bir telefonu açıp, karşıdaki kişiyle iletişime geçmek düşünüldüğünden daha zor ve efor isteyen bir iş.
sevgilim dahi arasa, açmak istemediğimde açmıyorum. isterse ayrılsın, ben böyleyim ne yapabilirim. o anda seninle konuşmaya hazır değilim belki.
"ölsek, kalsak umrunda değil" diyor çoğu akrabalarım ve ailem veya dostlarım, sevgilim. tamam haklılar belki kendileri açısından fakat kapı çaldığında bile insanın bir keyfi kaçıyor, kim bu yani, neden geldi, gelmesi çok mu gerekiyordu...
uzun lafın kısası, bizde kendimize göre haklıyız. birileriyle durduk yere iletişime geçmek fazlasıyla komplike bir mevzu. asgari gerekenlere sahip değilseniz zor.
