insanoğlu kuş olsa en çok martı olmayı isterdi herhalde denizlerin üstünde aylaklık etmeyi şaire selam çakarak, kitap okuyamasa dahi yaşar kurt şarkısına sesiyle eşlik etmeyi isterdi
martı yüreği kör olmayan herkese birşeyler çağrıştırıyor demek sahne tozu yutmuşlara ise çehovun nina'sının tiradını hatırlatıyor en çok;
....
neden bastığım toprakları öptüğünü söyledin bana? beni öldürmek gerek...
öyle yorgunum ki... dinlenebilsem... birazcık dinlenebilsem!..
bir martıyım ben... yok, değil. aktristim
......
insanın çok berbat oynadığını hissetmesi ne korkunç şeydir bilemezsiniz!
bir martıyım ben. yok, değil.
anımsıyor musunuz, bir martı vurmuştunuz. günün birinde bir adam geliyor, görüyor onu ve yapacak başka bir işi olmadığından kıyıyor ona... küçük bir hikaye konusu... yok, bu da değildi söylemek istediğim...
ne diyordum?.. sahneden sözediyordum, evet. şimdi öyle değilim artık...
şimdi gerçek bir aktristim, zevk duyarak, coşkuyla oynuyorum; kendimden geçiyorum sahnede ve çok güzel olduğumu hissediyorum... burada olduğum şu günlerde de yürüyorum hep, yürüyor ve düşünüyorum... içimdeki bir gücün gelişip büyüdüğünü hissediyorum gitgide. kostya, yazmışız, ya da sahnede oynamışız farketmez, anlıyorum ki, bizim bu işlerde başta gelen şey, parıltı şöhret filan gibi benim hayal ettiğim o şeyler değil, sabredebilme yeteneğidir... kaderine katlanmasını bil ve inançlı ol...
inanıyorum ben ve o kadar çok acı çekmiyorum şimdi... bir görevim, bir amacım olduğunu düşündüğümde, hayattan korkmuyorum...
......
