Birini çok sevmek, onun yokluğunda acı çekmek, bu duruma alışamamak, kabullenememek ayıp değildir.
Hatta sevdiğin uğruna yapmam dediğin şeyleri yapmak da küçültmez seni.
Asıl ayıp; hiç gitmeyecekmiş gibi kendini alıştıran, hiç sevmeden seviyormuş gibi yapan, kendine bağlayanlarındır.
Yani üzülme…
illa ki üzüleceksen, onların adına üzül.
Çünkü bir daha böyle sevilmeyecekler…
