Çocukluğum değil de ergenlik dönemimin denk geldiği lise yıllarımın ilk iki yılı doğalgazın hala gelmediği minicik bir kasabada geçti, haliyle soba kullanıyorduk.
Sobaya dair hatırladığım en güzel şey ışığı kapatınca tavanda yaptığı yansıma ve kısık kısık yanarken yaydığı odun kokusu. Öyle vay efendim bitki çayı yapayım kestane pisireyim ekmek kizartayim aklınızın ucundan bile geçmiyor. Hadi diyelim heves ettiniz de yaptınız, ayda yılda bir. Eee sonra? Bir bakmışsınız elinizden damlayan su damlasinin sobanın üstünde ses çıkararak gezinip buhar oluşunu izlemek en huzur bulduğunuz an olmuş.
Aman soba kaçmasın, aman tutmesin, gece yanık kalmasin, ev duman olmasın... Çok harika bir şey olsaydı anne babalarımız vakti zamanında vazgeçmezdi.
