sözlükteydim o gün, beni kimler oylamış adlı güzine oyunu oynuyordum. baktım sol cenahta bu başlık, çok da yazı ihtiva ediyor. başlığı açan arkadaşın aynı ana fikirli yazısı üstüne diğer yazarlar ayar verme görevlerini yerine getiriyorlar kendilerince. boş bakınızlarla ayar da veriliyor bu diyarda ya, neyse. okudum başlığı ve kapattım sayfayı. meselenin değişikliğine birazcık gülümsedim o kadar. ama aklımda kaldı bu soru cümlesi. hakikaten kaldı. sözlük aleminde kalıcılık denen pâyeye ulaştı o yazar arkadaş, hâlen de aklımdadır ve ne zaman bu başlığa uğrasam istemediğim yönlendirme ile karşılaşıyorum. bence o ilk yazı kalmalıydı dostlarım. samimiyetten başka bir şey içermeyen o yazı kalmalıydı.
mesela ben, artık romantizma kıstası olarak bu soru cümlesini aldım kendime. "bende mecnun'dan fazla aşıklık istidadı var." diyene, "aşkım çorapların da ıslandı mı? lan!" diyorum
"aşkım çorapların da ıslandı mı?"
şunu okuyun, hiçbir şey yoksa bile orijinallik var. çorabı ıslandı veya ıslanmadı mühim değil -ki doğal olarak ıslanmıştır denize düşünce- ama güzel bir absürtlük var bunda. en azından o çorapları bir görebilseydik be!
son olarak, çorapları ıslanan arkadaşa selam ediyorum.
