Her cumartesi sabahı uyanır uyanmaz, yataktan bile çıkmadan telefona sarılıp ararsınız, "n'apıyoruz bugün?" diye. Kapalıdır telefonu, aradığınız kişiye ulaşılamıyordur. Üst üste ararsınız, bi yandan da söylenirsiniz; aç be oğlum şu telefonu ya diye. O kadar dibe itmişsinizdir ki öldüğünü, belki 3. aramanızda hatırlarsınız o allahın cezası telefonun neden kapalı olduğunu. Sonra gerisin geriye yatağa devrilirsiniz, e be adam, ben sana bin kere demedim mi araba kullanma sen diye diye avazınız çıktığı kadar fısıldarsınız, ağlaya ağlaya. Belki bir ay sonra, artık aramamaya alışırsınız, ama silemezsiniz işte rehberden. Sonra, telefonuzuz kaybolur, tekrar eklersiniz tüm numaraları, sıra ona gelir, içiniz acır, çok acır, ama ekleyemezsiniz işte, bilirsiniz çünkü, istemezdi ki o da o kadar canınızın yanmasını. Telefonunuzda artık adı olmasa da, 9 sene sonra hala ondan bahsederken önce gülmekten, sonra acıdan yaş gelir gözlerinizden.
Rahat uyu olur mu dostum? Arıycam ben seni oraya gelince, söz.
