17 yasimdan 21 22 yasima kadar tuttum, yani çocukça bir heves olarak değil ciddi ciddi bir yazmayi bir sığınak olarak gördüğüm icin tuttum.
ne zaman gecmis senelerde rastgele açıp okusam bi kac sayfa mutlaka gozlerim dolar, sinirlenir oyle kapardim.
5-6 defter de ayni sekilde.
sonra bir gun bud defterlerde benim yüzumu güldürecek bir olay aradim.
bulamadim.
hep huzun, hep duygusal, kalemden hep aci hikayeler cikmis. arada bir iki sayfaya çöp adamlar yapip onlari savastirmisim bi onlar guldurdu.
sonra sinirlendim madem guzel bir sey yazmiyorum, yok yani yasamiyorum ne diye tutuyorum bu amk günlüğünü.
gelecek guzel gunleride gecmisle bok edeyim diye mi diyip günlük tutmayi biraktim.
simdi tekrar baslamaya korkuyorum.
ama cok guzel bir sey gunluk tutmak, o defter doldukca cocukca bir mutluluk duyuyordum.
