sanat dalları arasında bence en heyecan verici olanı tiyatro.
sahneye çıkmadan en az bir kaç ay önce oyununuz belirlenir.okursunuz.her bir satırını anlamaya çalışırsınız.daha sonra roller belirlenir.kendinizi canlandırdığınız kişinin yerine koyarsınız, onun gibi hissetmeye çalışırsınız.
derken provalarınız başlar.haftanın bir kaç günü olan provalar, oyun günü yaklaştıkça haftanın yedi günü olur.hergün sabahtan akşama kadar prova alırsınız. artık arkadaşlarınızla yönetmenlerinizle aile gibi olmuşsunuzdur. zaman geçtikçe herşey oturmaya başlar.
ve oyun günü gelir!
yönetmenin isteğiyle prova almak yasaklanır o saaatte sonra.herkes rolune konsantre olmaya çalışıyordur.kulisteki koşuşturmacalar, kimsenin birbirini görmemesi, makyaj, kostüm hazırlıkları vs vs ...
ve perde!
tüm oyuncular sahnedeki yerini almıştır.perdenin öbür tarafında anneniz, babanız, kardeşiniz, kuzenleriniz ve arkadaşlarınızın olduğunu bilmek sizi daha da heyecanlandırır.ışıklar söner ve perde yavaş yavaş açılmaya başlar.işte o an kalbiniz yerinden çıkıcak gibi olur.daha sonra oyun akar gider. artık sahnede bir yaşamı canlandırıyorsunuzdur.yüzlerce göz sizi izliyor ama siz farkında bile değilsiniz unutmuşsunuz.yüzlerce seyirci ne hayranı olduğu yakışıklı birini görmek, ne müziğini merak ettiği için ne de hayranı olduğu bir yönetmenin işi diye orada bulunmamaktadır.sadece oyunu canlı canlı izlemek için orada bulunur seyirci. sinemadan ayrılan en önemli yanı da budur.
ve oyun kazasız belasız sahnelenmiştir. derken müthiş bir alkış kopar ve o anda aslında ne kadar kalabalık olduğunuzu anlarsınız. yüzlerce seyirci sizi alkışlıyordur.
eğilir selamınızı verirsiniz ve siz de seyirciyi ve ışık odasından gözünüzün içine bakan yönetmeninizi alkışlar teşekkürünüzü belirtirsiniz. hayatınızın en güzel gününü yaşamışsınızdır.ve asıl yapmak istediğinizin bu olduğunu bu duyguyu yaşamak istediğinizi anlarsınız.
aşktır.
