Doğu Karadeniz'in en Doğusunda bir dağ köyündeydi. Ahşabın ne demek olduğunu çok sonra öğrendiğimden tahtadandı diyeceğim.
Alt katı kütüktendi. Kışın daha sıcak olduğundan aşağıda yaşardık. Kuzineli sac sobasında pişerdi aşımız, ekmeğimiz. Elektrik 91'de geldiğinden gaz lambasını hatırlıyorum.
Üst katında uzunca bir eyvanı vardı. Bu eyvan ortada genişler Köşk adını alırdı. Ambarın kapısı alçak olurdu. Hırsızlar çuvalla çıkamasın diyeymiş.
ineğimiz, koyunumuz, kedimiz, köpeğimiz, tavuğumuz, meyve bahçemiz, tarlamız, bostanımız, arılarımız vardı be daha ne olsun.
Kediyle arıları unutamam hiç. Önüme bi tas sütlü ekmek koyarlardı bir kediye yedirirdim bir ben yerdim çocukluk işte.
O arılar ise Anadolu Arısının son temsilcileriydi sanırım. Küçük sarı kızgın arılar. Türkiye genelindeki son kovanlar Kafkas arısıyla değiştirilmeden önce henüz Varroadan ölmemiş olanlar. Her gün ağzım burnum şiş gezerdim arı sokmasından.
işte öyle bir evim olsun istiyorum. Çok şey mi istiyorum.
