Yalnızlıktan uyuyamıyorum lan. Haksızlığa uğramış dışlanmış hissediyorum hayata, inanmadığım tanrıya kızlara, beni boyle yetistirip psikolojimi bozan aileme her şeye karşı isyanım var.
O kadar umursamaz görünmeme rağmen bende sevmek sevilmek istiyorum, özelliklede geceleri istiyorum. Su kocaman odanın içinde bir başıma yok olmayı beklemekten sıkıldım, her gece kafamı yastiğa koyduğumda tekrar uyanmamak için o inanmadığım tanrıya dua ediyorum ama nafile her güne bir umutla başlamak zorunda kalıyorum. Günler günleri kovalıyor yaşlanıyorum, büyüdükçe daha bir baskı altinda hissediyorum. Ne zamani durdurabiliyorum nede ona bir son verebiliyorum. Sürüklenip gidiyorum öylece.
