Küçükken gece geç vakitte, dışarısı buz gibiyken, kimseler yokken bozaaa diye bağırarak geçerlerdi mahalleden. Kimse almıyor diye çok üzülürdüm. Herkes evinde sıcacık otururken onlar dışarıda diye çok üzülürdüm. geçmediği geceler sevinirdim evinde diye. Aradan yıllar geçti, artık ben de büyüdüm, aptalmışım küçükken diyordum kendime geçenlerde.
Az bir zaman sonra, bir akşam yine aynı sesi duydum. Yine gözlerim doldu. Belki onlar çalışma şartlarına alışkın, belki iyi para kazanıyorlar bilmiyorum. Ama yer etmiş bu duygu bende. Büyüsem de silemiyorum. Bütün bozacı abilere allah kolaylık versin. Hayırlı işler...
