Yıl 2007. ANtalya selekler çarşısı karşısındaki engelliler parkı'nda (ismi de bize çok manidar) gecenin bi körü oturduk, yapıştırıp içiyoruz. O zamanlar tenha tabi oralar, vakit de bir hayli geç. Bir tane dayı geldi, 'selamun aleyküm beyler oturabilir miyim' dedi. Buyur ettik, oturdu. Nezaketen uzattık, baktık içiyor. iyi hoş, başladık muhabbete. Sigara bitti, var mı bir tane daha? Dedi. Yaptık bir tane daha, onu Da içtik. Bu cüzdanı çıkardı, kimliği bi açtı 'narkotik.'
Hepimiz içimize sıçtık tabi. Biz kendimizi savunamadan saçmalayacağımızı anlayıp 'tamam konuşmayın, usulca yürüyüp gidin' dedi. Eyvallah abi dedik. Giderken var mı daha dedi, valla Yok dedik. inanmadım ama hadi gidin deyip bıraktı bizi.
Şuan Anlatırken bile heyecanlandım düşünün yani yaşadığım adrenalini.
