Uyuyorum anne
Uyuyorum sessiz geceye
Dalıyorum rüyaya
En güzel anında kıyametin kopacağını bilmeden
Dönüyorum nedensizce geçmişe
Çığlıklarla uyanıyorum geceye
Tüm sessizliği yıkan
Karanlıkta uzaktan gelen çığlıklarla uyanırken
Korktuğumu hissediyorum
Aniden uyandığımda
Duvarları üzerime geldiğini görüyorum
Bende herkes gibi basıyorum çığlığı durağan sessizliğe
Günü aydınlanığında herşeyi görüyorum
Dilimi yutmuşum sanki konuşamıyorum
izmit'i görmüyorum artık
Gülen yüzleri değil
Ağlayan gözleri görüyorum sadece
Karanlığa dalıyorum
iç yakan çığlıkar duyuyorum etraftan
Kopuyorum o andan sonra hayattan
Günler aylar yıllar geçsede üzerinden
Sessizliği bozan çığlıklar hiç gitmiyor kulağımdan
En deri duygularımla o günden beri
Söylüyorum denize
Unutmadık 17 Ağustos'u...
Unutamadık....
