bunu burada söylemek istemezdim ama sanırım artık kafayı sıyırıyorum ve bazı yerlerde bunu taşırmam gerek.
deniyorum sözlük. hatta denemeden de öte, kendimi şaşırtıyorum. bazen utanıyorum, bazen "aeeeeh ne lan bu?" deyip yırtıyorum ama bir şekilde gidiyor.
ama bu sıralar bir sorun olduğunu fark ettim.
ve bu sorun kendimi ciddi anlamda sefil ve işe yaramaz görmemi sağladı.
bazı insanlar kurguladım. bazılarını konuşturdum. mesela bir kuyumcuyu, balık restoranı garsonunu, bir rezidans sitesinin güvenlik görevlisini ve hatta 89 yaşındaki bir kore savaşı gazisini. evet bunları bir derece yaptım ve fena da olmadı.
ama;
aşık olduğum kızı bir türlü konuşturamadım.
evet romanımda bir aşk hikayesi de var.
ama kafama edeyim;
ben şu yaşıma kadar hiç aşık olmadım ki!
bir kızla çıkıp kafe restoran dolaşmadım. sinemaya gitmedim. sahilde yürümedim. elini tutmadım! aşkı gerçekten hissetmedim... ama şimdi tutup bunu adam gibi kurgulamaya çalışıyorum.
nesini yazacağım ki bunun? şimdiye kadar yazdığım kısmı sönük, silik bir tip tasvirinden öteye gidemedi. karakter bile oluşturamadım tam.
tüm o oluşturduğum dünya, mekanlar, insanlar, zihnimde renkli ve capcanlı ama romanın en önemli unsuru olan o aşık olduğum kadın beynimde siyah bir silüet gibi. bir gölge. saçları ve vücudunun hatları var ama içi simsiyah ve bana hiçbir şey söyleyemez. benimle romanlara yakışır bir diyolog kuramaz.
çünkü hayal dünyamda yok. canlandıramıyorum bir türlü.
çünkü hiç olmadı.
evet biliyorum. sefilce ama gerçek bu. lise aşkı bile olmayan kafasına edilesi bir roman yazarı adayıyım.
daha doğrusu aday adayı da olabilir. bilmiyorum.
