geçen yerleri süpürürken bir de baktım ki yerde bir adet tırtıl, avare olmuş salonun ortasında fink atıyor. "Gel ulan buraya!" dedim oralı olmadı, haliyle sinirlerim oynadı aldım elime gazeteyi, kaldırdım tam indiriyorum kafasına gözüm önce onun o hırbo vari surat ifadesini tamamlayan gözlerine ardından elimde gazete sandığım şeyin çizim kağıtlarım olmasında kaldı. Bir an duraksadım elimi indirdim gelip bana demez mi tırtıl çakması velet "Ulan ibiş sen değil misin elmalarımı yiyen, bana geriye çekirdekten öte bir şey bırakmayan,şimdi böyle mi oldu ha iblis!" Bu sözler karşısında hezeyana uğradım ne diyeceğimi bilemedim. Eksik etek bir tırtıldan azar yiyordum ama ağzımı açıp laf edemiyordum ben konuşamadıkça o üstüme geldi, ben konuşamadım o geldi sonunda durdum "pardon elma mı dedin?" dedim. Tırtıl durdu ve "adım hayrettin kısatop bana hayır derler dedi" algılama güçlüğü çektiğim o dakikalarda üzerine durduk yere ismini söyleyişi de beni dehşete düşürmüştü. Tam diyalogumuzun ortasında telefon çaldı, kız arkadaşım arıyordu ilişkimizdeki pürüzlerden sıkılmış olduğunu son kez buluşup çözmemizi istediğini söyledi tam o sırada tırtıl bozması bana "nah barışırsınız" deyince "hayır bak alıcam ama ayağımın altına" dedim ve dingil kız arkadaşım o dakika suratıma kapatmak suretiyle ilişiğinde ilişkimizi de bitirdi. Tam " Hay.." derken adımımı attım arkasından bir ses geldi cırk diye. Hayır, Hayır'ın hayrını göremediğime mi yoksa göt gibi ortada mı kaldığıma yanayım bilemedim...
