Otobüste, okulda, sokakta tanımadığım insanlarla göz göze gelmek inanılmaz bir duygu uyandırıyor bende.
insanların gözlerine uzun süre bakamayan ben; saniyelik de olsa durduruyorum sanki hayatı başkalarının gözlerinde. Yeşilse yeşil oluyorum doğasıya gülüyorum, Karaysa zifiri bir karanlık oluyorum kaskatı, maviyse huzur veriyorum dinginliğimle..
Ben böyle diyorum da onlar ne diyor; “ ne diye bakıyor bu andaval bana acaba” falan filan herhalde.
Ama inatla; göz göze gelmek inanılmaz bir hazdır biliyorum. Ve ekliyorum şairin dizelerinden:
“Ne ikna edici bir intihar girişimidir, şimdi göz göze gelmek.”
