parmağımı kestim. hem yüzümden hem de elimdeki kanı durdurmak için büyükçe sardığım peçeteden belli oluyordu. ne olduğunu sordu. merak edince üstünde fazla durmadan anlattım. ertesi gün ben işteyken anne babası geldi. bütün akşam beni anlatıp, dertlenmiş. ne yemek yiyebilmiş ne en sevdiği programı izleyebilmiş. ailesi de geçmiş olsun diyip herhalde büyük bir şey diyerek çiçekle çıkıp gelmiş.
ailesinin yanında gururla durup çiçekleri bana uzatırken bu kadar saf sevilebilmenin mümkün olduğuna inanamadım. benim başıma geldiği halde benim için bile hiç umursanmayacak bir olayken onun bu ince düşünceli hali içimi sızlattı. allahım dedim lütfen hayatı boyunca karşısına hep iyi niyetli insanlar çıksın.
bu kocaman kalbin sahibi benim 5 yaşındaki öğrencim. ailesi parmağımdaki yara bandını görünce önce çok şaşırdı -söylediklerine göre baya büyük bir kesik bekliyorlarmış- sonra hep birlikte çok eğlendik. şimdi o gün çektirdiğimiz fotoğrafı çerçeveleyip yatağımın karşısına asıcam. belki de hayatım boyunca yatağımdan kalkmak için en büyük motivasyon olacak.
