şimdi klasik müzik diyince önyargılı bazı insanların nasıl tepki verdikleri bilinir. yok işte entel işi, yok sıkıcı derler; her dinleyeni özenti sanarlar.
ben de klasik müziği tanımadan önce bu kadar önyargılı yaklaşmazdım ama ilgisiz kalmamdan ötürü bilgim yoktu bu konuda.
dinledikçe hoşuma gitti, sevdikçe dinlemeye devam ettim.
bu müzik türünün yanlış anlaşılmasının bir diğer sebebi de mutluluktan içi içine sığmazken ya da kederden boğulurken dinleme gafletinde bulunmaktır. ama hangi müzik bütün duygulara hitap edebilir? yani hem sevinçliyken hem hüzünlüyken dinlenebilen şarkı var mıdır? yoktur.
bu müzik türü de kafanızı toplamaya çalışırken, bir şeylerle uğraşırken ya da dinlenirken gayet güzel gider. ***
