bunun en saçma yanı istemekten geçiyor. şöyle ki bunu başarmanın pek nadir hayatlarda mümkün olduğu bir düzenin içindeyiz. hepimiz yarın gitmesi gereken bir iş bir okul veya kendince mecburi bir meşgalesi var.
çevremden kimseyle konuşmamak ve yaptığım her şeyden uzaklaşmak adına askere gittim. askerde herkesin isyan ettiği eğitimlerde eğlendim. daha üçüncü gününde 500 erkekle leş gibi bir lavaboda traş olurken sabahın altısında; yanımdaki arkadaşıma ben mutluyum lan çok sevdim askerliği keşke tek seferde değil de partlar halinde yapabilsek gibi bir cümle kurduğumda bunu bu saatte şu halde söylemesen inanmam -beyle veziyetin içine soxum- dedi.
dediğim gibi bir askerlik fırsatım daha olsa giderim. bu mücadele benim sessiz kalmama dahi fırsat vermiyor. susmak istiyorum sessizlikten bir insanın kulak zarı patlayana kadar susmak istiyorum albayım. ya da uğruna konuşulabilecek bir mücadele yaratmak istiyorum.
