çünkü o marşta özümsemekten çok daha fazlası yatar, bir saygı gösterisi yapılmaktadır. ayakta dikilince mi saygı oluyor denilebilir fakat sadece sokaktan geçerken bile marşı duyduğunda duran insanları, veya bir an için durup sadece marşın sesine kulak veren insanları gördüğümüzde içimizde hissettiğimiz şey saygıdan daha fazlasını, gururlu hissetmemizi sağlar. bir marşın simgelediği şeylerin iki dakikalık rahatından daha önemli olduğunu bilmek kadar göstermek de önemlidir. her ülkede bu kavram yoktur, varsa bile çoğunda bu kadar dikkat edilmez, bunu gördüp bir de kendi ülkemizi hayal edip, ulus ve ülke kavramımızla gurur duymamızı, bir anda olsa birbirimimize daha yakın, aynı yolda ilerleyen insanlar olduğumuzu anlamamızı sağlar bu iki dakika sürmeyen saygı duruşu. ben de lisedeyken devamlı kaçardım marşlardan fakat şimdi sokakta bile sesini duyduğumda etraftaki tüm insanlar gibi saygı duruşuna geçmek bana zevk veriyor. etrafta bundan zevk almayanların genellikle dha liseyi bitirmemiş olmaları zaten ayrı bir konu, zamanla bazı şeyler daha iyi anlaşılıyor.
