işten beş dakika eve geç geldiğinde, ya hiç gelmezse düşüncesinin beni kapana kıstırdığı günleri anımsıyorum şimdi. o beş dakika içinde tüm dünya gözümün önünmde patlardı, öyle bir patlama ki tüm bedenim paramparça olmasına rağmen yaşamaya devam ediyor olurdum. yer ayağımın altından kayıp giderdi. büyüdük daha doğrusu büyütüldük, tek başıma yaptığımızı sandığımız bir eylem ama belki de en az katkıyı biz yapmışızdır büyümemize. biliyorum doğa onu da alacak, ben yanarak, boğularak yani doğal olmayan yollarla beklenmedik bir biçimde ölmezsem doymak bilmeyen sonsuzluk onu da katacak karanlığına. kaç yaşında bitecek ona ihtiyacım veya ne zaman doyabilirim gibi bencil sorularım da oldu, itiraf etmeliyim, ama gördükçe azalan bir ihtiyaç değilmiş, tokat gibi cevap işte sana bencil, gün geçtikçe artan bir ihtiyaçmış bu. kaç yaşında olursan ol anne annedir, rolü değişmeyen tek oyuncusu hayatın.
