Bebekler uyumayı çok sever, yaşlılarınsa uykuyla arası pek yoktur. Yaşlanan insan , yaşam deneyimine fazlasıyla alışmıştır ve enerji haline geri dönüşten çekinmektedir. Fizikselleşmeye alıştığı için ruhsallaşma konusunda tedirgindir.
Bebekler ise tam tersine fizikselleşmekten tedirgindir.
Doğduğu anda bu yüzden ağlamaya başlar.
Uykuyu bu yüzden sever. Enerji varlığı olduğu sürece kendini sonsuz güvende yani yuvada hissetmektedir.
Anne karnında uzun süre bekletilmelerinin anlamıda budur.
Anne karnı yer çekimsiz bir ortamdır ve bebeğe yaşamın fiziksel baskılarını en az düzeyde hissettirir.
Yetişkin insanlar uykularında bu yüzden cenin şeklini alır..
