Bazen başını alıp gitmek geliyor insanın içinden. Çok üstüme geliyorsunuz değil, yapamıyorum değil, çok sıkıldım değil. Sadece gitmek istiyorsun. Nasıl anlatsam, sonbaharda rüzgarsız havada sarıyla kırmızı arasındaki kurumuş yaprağın yaptığı şekilde usulca bir insanın omzunu öpmek gibi mesela. Sadece gitmek istiyorsun. isyan değil, şımarıklık değil. Fazlasıyla naif bir duygu aslına bakarsan, utanmasan kendini minik bir kız çocuğu sanacağın kadar naif.
Gitsen belki, hani tam da şu anda gitsen, yapman gerekenleri severek yapacaksın. Sabahları miden bulanmayacak. Belki saçların dökülmeyecek bile. Gitsen belki sokak kedilerini ezip kaçan orospu çocukları bile insanlığı öğrenecek. Ağzını bozmayacaksın belki bir daha. Zaten bozmazsın da, işte. Bak aklıma ne geldi. Gitsen belki, kışın ortasında erik istiyorum ben diye sızlanmayacaksın. Saçların yine beline kadar uzayacak, filmlerin sonunu getirebileceksin. O çok sevdiğin grubun şarkılarını duyduğunda gözlerin dolmayacak mesela ya da kimsenin dertlerine derman olmak zorunda hissetmeyeceksin kendini. Kitaplarını da yanına alıp gitsen belki göğüs kafesin soğuk ama sağlam kalacak.
Gitsen belki, tam da şu anda gitsen, mutlu olacaksın saçlarının uçlarına kadar.
Gitsen belki, bir kaç dakikaya gitsen, yine sevilmeyeceksin belki ama kendini seveceksin be kadın.
Bir gitsen, bir gidebilsen mesela hemen, kış hiç bitmeyecek belki.
Fakat bak,
Mart geliyor, kış bitti bitecek de gitsen gidebileceğin kimse yok.
Gibi.
