o kadar esnaf ve insan içinde insanı utandıran bir durumdur. bugün ekmek almak için fırına doğru yola çıktım. üstümde pijamalarım, bir elim cebimde sağa sola bakına bakına, tanıdıklara selam vere vere yürüyorum. yolun üzerinde sağ tarafta kalan kocaman okul duvarı var. istinat duvarı. okul tepede kalıyor yani. korkuluk falan yüksek baya. hemen yanında da futbol sahası var asfalt zeminde. çocukların topu da aşağı kaçmış. sandviççi eleman en az 10 kere vurup da topu yukarı atamadı. en son tekrar denedi, top korkuluklara çarptı ve önüme geldi. hemen havada elimle yakalamaya çalıştım topu. aldım karşıya geçtim. belediye otobüsünün geçmesini bekledim. yol boşalınca kasıla kasıla yolun ortasına geldim. içimden "inşallah atamayıp rezil olmayız lan" dedim. ama kendimden eminim, o kadar futbol oynadık bacaklarımız güçlü, atarız herhalde yani. ama benden önceki eleman 10 keredir atamadı gördüm. tuttup topa bir koydum, top gözden kayboldu. sahaya indi. o sırada çocukların hepsi hep bir ağızdan "helal olsun sana be sakallı abi" falan dedi. sonra içlerinden biri "sakallı abi alkış alkış alkış, sakallı şak şak şak" dedi. bilirsiniz işte o tezahüratı. sonra onu duyan kız erkek hepsi ortalığı inletti "sakallı abi şak şak şak (alkış)" diye. bütün sokaktaki esnaf, berber falan bana bakıp gülüyodu. dayanamayıp "yeter çocuklar bu kadar" falan dedim gülerek. utandım çünkü. ekemk aldım döndüm, hala daha birkaç çocuk "abi helal olsun" falan diyordu. mahalle çocukları işte, hepsi efendi hepsi pırıl pırıl.
bu da böyle bir anımdır, gereksiz bir şey de olsa anlattım yani hehe.
