`başlarda güzel başlar her şey ilk heyecanlar, tanımaya çalışılan dönemler, her gün görüşmeler, saatlerce yapılan telefon konuşmaları... daha sizi eve yeni bırakmışken siz onun arkasından bakarken, gözden kaybolmamışken yani henüz bir anda telefonunuz çalar özledim seni, seviyorum seni der sıcacık...
sonra ufak tefek tartışmalar olur ama bir şekilde üstesinden gelinir.. her kavgada sesler daha yükselmeye başlar sonra, hele iki kişi arasındaki farkın büyük olduğu, ve bu yüzden en ufak konuda bile kavga edilebileceği fark edildiğinde tahammül iyice azalır...
konuşmalar azalır, güzel sözler azalır, her şey azalır... o bitmez denilen sevgi, örnek alınan aşk artık sadece alışkanlık olur...
sevgi mi azaldı, alışkanlığa mı dönüştü? yoksa hayat mıydı bunu yapan? hayat sizi azalttı da verecek bir şeyiniz mi kalmadı? günlerce sürüp gider bu düşünceler, soru işaretleri... bir de çok şey feda etmişseniz uğrunda, beraber yıllar geçirmişseniz yapamazsınız düşünemezsiniz onsuz olmayı, ama onunla olmak da bir işkencedir artık.. ne yapacağını bilemez insan... sevgi değil midir insanları bir arada tutan, o en aşılmaz dalgaları bile dizlerimizi aşmaz gibi gösteren? sevgi artık yoksa niye bir aradayız diye düşünürsünüz bir anda karar vermişken olmadık, ufacık bir anı gelir aklınıza özlersiniz o günleri, geri döndürmeye çalışırsınız, uğraşırsınız hep bir umutla hep son bir çabayla. ama olmaz, olmayacaktır artık değişmiştir her şey... ve bakarsınız bir hastalıklı bağlılığa dönüşmüştür bu, ne onunla ne onsuz... `
