ilk tanıdığım zeynep ilkokuldan bir kizdi. agir başlı akilli zekiydi, ama bir ozelligi daha vardi. hakkini savunurdu. millet suspus olurken o konusurdu.
sonralari buyuklerimizden dinledigimiz kissalarin yonu aman kimseye soyleme anlattiklarimi, sorarlarsa bilmiyorum de tehbihleri eşliğinde ehlibeyte, sik sikta zeynebe gelince dik basliligin isminden kaynaklandigina kanaat getirdim.
hala ne zaman zeynep adinda birini görsem saygi duyarim, bilirim ki basarsam damarina kiz dursa bile ismi sahlanacak hesap sorup hak arayacak.
neyse mevzu eski zeynepler ve ölümsüz zeynepler degil.
günümüze dönelim.
çocukluktan kendimi evlenmis hayallesem karimin adi atiyorum zeynep olsun derdim, idil isminde birisi ile evlenecegimi bildiğim halde.
hep zeynepti.
simdi de zeynep adinda birinden hoslaniyorum.
hani gülüyor. cirkin bisey ama gülüyor. acik giyiniyor ama gülüyor. erkeklerle samimi konusuyor ama gülüyor. bana cok ters ama gülüyor, bana gülmüyor ama olsun o gulunce guzel oluyor.
kızınca damarina basincada adinin hakkini veriyor.
velhasıl güzel kız. ama başkasına güzel kız.
her neyse bu isim beni buyuluyor. cok guzel isim. kizim olursa adini zeynep ... koymayi dusunuyorum.
