Prangalar takıyorlar ruhumun özgür kuşlarına..
Şiirim, zihnimdeki katil düşlere emanet.
Kim aldırış ediyor o can alıcı vuruşlarına
Neden sayılmıyor yasalarda kalp kırmak, cinayet?
Ve bir şair elbet kırk adam öldürmüştür düşünde..
Kaç cehennem olmuştur kelimelerinde yarattığı cennet?
Kimse bir hüzün sezemez onun kırık gülüşünde.
içinde varlığını sürdürür ölene dek cinnet.
Derinleşen gözlerinde bir yara vardır kanayan,
Gel gör ki kimseye etmez bundan şikayet.
Bilir kime anlatsa çıkmayacak onu anlayan;
Dökülür dudaklarından ya küfür ya da bir ayet.
Dibine vardığında anlar yuttuğu zehrin tesirini;
Dumanlı bir hece gibi düşer sayfalarına meret.
Ölüme gülümseyerek okur şair, eserini.
Sükuta tapan sarhoşluk, upuzun bir acziyet..
Hastalıklı notalar bulaşır akrebin sesine.
Kanlı kabuslar eder bu kez beyninde ikamet.
Zaman cellat kesilir şairin nefesine;
O an kopar içinde o meçhul kıyamet.
Haykırarak değil, susarak anlatılıyor oysa
Bir damla kan ve gözyaşındaki kehanet.
Ve şair bir dizeye ömrünü de koysa
Ona kan kusarak verecekleri tek şey; ihanet..
