orta 3 e gidiyordum. 15 yaslarindayim. dayim beni almis, babamla amcamla filan buluşmuşuz. ki babami da 3. görüşüm filandı bu. konusma arasinda sordu babam ne istiyorsun bi istegin eksigin var mi dedi. bende yok benim bi eksigim dedim. dayim aslinda bizimki telefon istiyor annesi almiyor demisti.
babamda hadi gel gidelim sana telefon alalim demisti.
baska cocuklar olsa havaya ucardi çünkü biliyorum bana borclu hissettigi icin degil en iyi telefonu canini istesem verirdi.
ama ben iste, klasik ben.
' annem bana telefon almiyorsa bir bildigi vardir, alınacak zaman gelince kimse degil annem alir. kimsenin hediyesine ihtiyacım yok benim' demistim. masadaki herkesin gozleri dolmus filan (: babamlar dondu memlekete, dayim masada konusulanlari anneme fisildamis. ertesi hafta ilk telefonumu aldim elime (:
bunlar hep taktik, hem gururunu oksadim sevdigim insanin, hemde sevmediğimin bi bok olmadigini hatirlattim, hemde telefon sahibi oldum.
