iki aydır bu haldeyim ve hiçbir şey hissetmiyorum. Üzüntü acı yok.
Sabah 8 de kalkıp okula gidiyorum. 3 saat boyunca derste konuşmuyorum. Sonraki dersim için arada saatler oluyor. Ben o üç saatte de gidip tek başıma yemek yiyorum. Oturuyorum. Kampüste o yana bu yana gidiyorum. Kütüphanede ders çalışıyorum. Ama bu arada bir kişiyle bile konuşmuyorum. Herkes arkadaşlarıylayken, ben tek başıma onları izliyorum.
işin garip tarafı şu ki, yapayalnızım diye ağlayıp üzülmüyorum. Garip bir hissizlikle kalakaldım. Acaba delirdim mi de bunlar normal geliyor? Çünkü akşam 6 da eve dönersem anca annem babamla konuşuyorum. Akşama kadar ağzımı yemek yemek dışında açmıyorum. Hani diyorlar ya bir insan günde ortalama bilmemkaç yüz kelime konuşur diye. işte benim o sayım 100 ü aşmıyor.
Benim hayatım nereye gidiyor? Zebercet ile dalga geçerken onun durumuna mı düştüm?
