ismini görünce bir şeyler yazma isteği uyandı içimde. yaptığı müziği anlatmaya gerek yok. 7'den 70'e herkes dinlerdi onu ve kimseye benzemezdi yaptığı iş. orjinaldi, özgündü. onun sanatçılığını, müziğini anlatmaya gerek yok. müsadenizle çocuklar şarkısının klibini izlerseniz zaten nasıl bir adam olduğunu anlarsınız.
başka bir şey yazacağım ben. hani bazı insanlar vardır. hiç tanışmamışsınızdır, konuşmamışsınızdır. ama yine de sanki mahalleden biri gibidir. o kadar yakın hissedersiniz kendinize. sanki her gün görüyorsunuzdur. nedenini bilemezsiniz. mesela gazeteden, dergilerden resimlerini, röportajlarını kestiğiniz; hayranı olduğunuz sanatçılar yaratamaz bu duyguyu. üstelik onlarla ilgili her şeyi bilirsiniz. hayatlarını ezberlersiniz ama uzaktırlar yine de size.
barış manço'nun hayatını bilmem. nerede doğduğunu, nerede yaşadığını bilmem. ama bildiğim ya da hissettiğim şu: o, bizim mahallenin abisiydi. sanki şarkıları bizim için yapardı. sanki gece oldu mu sahilde toplanacaktık ve barış abi gitar çalıp şarkılarını söyleyecekti. ne zaman onu görsem hep bunları düşünürüm hissederim ben. ve hep hissedeceğim.
2 klibi dönene sanatçı denen ülkemde yaşamış en büyük sanatçılardan biriydi o bence. iyi ki vardı. umarım huzur içindedir.
edit: yazım hataları vardı düzelttim. hala varsa, gözümden kaçmışsa affola.
