çocuktum ben, hani şöyle 6 yaşlarında filanım. ailelerimizin görüştüğü, mahalleden arkadaşım ismail var. bizim sokakta karşı binanın giriş katında otururlar haftada 2-3 defa mangal yaparlardı. etin kokusu bizim eve de gelirdi. çok canım çekerdi çekmesine de kendime dert edindiğim nokta neden biz böyle şeyler yapamıyorduk?
onlar ailecek bahçede sofraya oturur etleri götürürdü bende çaktırmadan onları seyreder eti koklardım. :D ahjahaha çok saçma geliyor şu an. sanki aç kalıyoruz yada et yiyemiyoruz amk. halbuki biz de yiyoruz her ay mutlaka tavuk yerdik, haftada da ya çorbalık alıp kavurup yerdik yada hindi boynu alıp yahni yapardık. yani bizde çok kötü durumda değildik. ama çocuk aklı işte mangal istiyordu canım.
bir gün cam kenarında ağlamışım. bende mangal istiyorum diye. o zamanlar dayım annanem ben filan yaşıyorduk dayım gidip bi elektrikli mangal almış ertesine.
bizde mangal yapıp yemiştik.
ama bizim evin şeyindenmidir bilmem bende dahil hapur hupur yiyip kalkardık sofradan :D
o zamanlar mangal yapıp başında saatlerce oturmayı zenginlik sanardım.
ama çok geçmeden öğrendim hiçbir şey göründüğü gibi değilmiş.
ismailin babası hastaymış sağlıklı beslenme moral filan gerekiyormuş, bankalar kredi vermemiş evi ipotek gösterip tefeciden para almışlar.
2 sene sonra ödeyememeye başlayıp evi kaybetmişlerdi.
