diğer kitaplarının aksine hasan ali toptaş'ın karakterlerinin konuşmalarını fazla 'ince' bulduğum kitaptır. bu anlamda belki postmodern duruşunu korumak istemişse de yanlış bir metod olmuş. karakterleri tam olarak kanıksamanıza engel oluyor. içlerinde dostoyevski yaşatan taşralılar elbette var ama gereksiz bir 'ağdalı' türkçe; karakterlerin içselliğinin tam karşılığı değil.
anlatıcının eylemlerinde çok sık tekrara düşmesi-özellikle soğuk havada,balkonda sigara içme tekrarları- bir noktadan sonra okuyucuyu sıkan, kitabın görüntü halini düşüren bir tempoya sahip.
