mutlulukla hüznün bir arada olduğu garip bir zaman dilimidir. benim için öyle oldu en azından.
ailene, sevdiklerine kavuşaçağın için mutlusun ama bir yandan da aylarını geçirdiğin, bitmeyen nöbetlerde taşına toprağına, ağacındaki yaprağına kadar ezberlediğin, sevmesen hatta nefret etsen bile bir şekilde alıştığın o dağ başındaki yerden uzaklaşacak hatta bir daha hiç görmeyecek olmanın verdiği hüzünle birlikte gülsem mi ağlasam mı karmaşası yaşatan garip bir his.
arkadaşlarla yapılan sohbetler, üs bölgesinde sabaha kadar tutulan nöbetler, içilen çaylar-sigaralar, baskın olacak muhabbetleri, birden bastıran sis, alınan duyumlar, geceyi aydınlatan izli mermiler vs bir daha hiçbiri olmayacak. bunu bilmek insana hem güven veriyor hem de kendini yarım hissettiriyor. sen gidiyorsun ama bir parçan hep o dağda, o mevzilerde kalıyor.
