depremden sonra büyük bir yıkıma uğramış ve insanı ne kadar unutmuş gibi davransa da hala korku dolu olan belde. gittiğim sıra eski bir arkadaşıma "gel balkona geçelim, orda konuşuruz." dediğimde ağlamaya başlaması kendimi dangalak hissetmeme sebep olmuştur. bilmiyordum, deprem sırasında balkondaymış. balkon yerinden kopmuş ve balkonla birlikte düşmüş. hıçkıra hıçkıra bana baktığı an yüreğimden bir parça koptu gitti. kızdım kendime, nasıl bilmezdim bunu?.. hiçbir şey diyemedim, ben de ağladım. sonra değirmendere'yi gözledim. gittiğim her evde duvara asılmış kur'an'dan ayetler, arapça allah yazıları gördüm. insanlardaki korkuyu gördüm. kuzenime uyumadan önce göz ucuyla baktım kapı deliğinden, dua ediyordu.
bir daha eskisi gibi olabilecek mi bilmiyorum. muhafazakar ve hüzünlü hava değirmendere'nin tüm sokaklarında var. insanların gözlerinde bir buğu... depremden sonra aklını yitirenler, depremden sonra kaybettiklerini unutmayanlar... düşünüyorum da bu insanların ne hatası oldu da bu acıyı çekiyorlar? bunu hak edecek ne yaptılar?
