Saatlerdir tek kelime konuşmadım. Her gün daha da içime kapanıyorum. Mutlu olamıyorum. Sürekli bir şeyler beni eziyor gibi daralıyorum. Balkona çıktığımda düşmek nasıl olurdu diye düşünüyorum. Metroda metronun iyice hızlanıp raylardan çıkarak müthiş bir kaza yapacağını düşünüyorum. insanın ağlayası gelir ya benim ağlayasım gitmiyor. Ah bir anlasam neden böyle.
Neyse. Kendime iki tane çiçek aldım onlarla daha iyi hissetmeyi umuyorum.
