bu okuyacaklarınızın adı aşk mıdır, sevgi midir bilmiyorum ama yine de yazmak istiyorum.
bu kızla 2009 yılında tanıştık. onu görür görmez kendime o kadar yakın hissetmiştim ki anlatamam. her ders tam arkasında oturuyor, bütün kokusunu içime çekiyordum. yanına gidip açılmayı düşündüm ama ters tepeceğine adım gibi emindim çünkü çok popüler bir kızdı. bizim okula yeni gelmesine rağmen 1 haftada kendi grubunu kurdu ve okulun en popüler kızı olmayı başardı. günden güne umudum azalıyorken ona olan sevgim artıyordu.
daha sonra liseye geçince bu, arkadaşlarıyla kavga edip tekrardan bizim okula geldi. ne pahasına olursa olsun onun yanında olmak istiyordum. gerekirse arkadaş olarak gerekirse sevgili olarak. ne yaptım ne ettim ve en yakın arkadaşı olmayı başardım. sürekli gülüyoruz, eğleniyoruz, o bana sevgililerini anlatıyor falan... klasik iki yakın arkadaş olduk.
her zaman ona olan hislerimi inkar ettim çünkü o hislerle başa çıkamamaktan korktum. ama bal gibi biliyordum ki onsuz asla yaşayamazdım. hayatın anlamı kaybolurdu benim için. daha da kötü bir şey yaptım ve bunu ona belli ettim.
onun dışında neredeyse kimseyle konuşmuyordum. eve gidince depresif, mutsuz, umutsuz bir insan olurken onun yanında dünyanın en eğlenceli insanı oluyordum.
daha sonra lise bitti ve ben üniversiteye gidemedim. o hayatımdan çıkınca başıma gelmeyen kalmadı. 3 senede yaşanabilecek çoğu kötü şeyi yaşadım ve hep onunla olan anılarıma, onun gülüşüne sığındım. bütün sosyal medya hesaplarımı kapattım ama onu hala bir yerlerden takip ediyordum. ikimizin istediği üniversiteye gitmişti. arkadaşlarıyla eğleniyor, gününü gün ediyordu. ama daha da acısı var ki, kendine sevgili yapmıştı. ve dünyanın en hödük insanı, benim bakmalara kıyamadığım kızla takılıyordu.
gel zaman git zaman, 2016'nın başı gibi telefonla aradım ve aşkımı ilan ettim. aşk diyorum ama emin değilim. bu aşktan çok öte bir şey be. nefesim gibi, kanım gibi. herkeste onu arıyorum. duygularımı saniyesinde bir tek o değiştirebiliyor. neyse, aradım ve alkolün de verdiği etkiyle aşkımı itiraf ettim. bana sadece '' seni kaybetmek istemiyorum. '' dedi ve ondan sonra bir daha bu konuyu hiç açmadık.
2017'nin başlarında sevgilisinden ayrıldı ve biz, lisede olduğumuz gibi tekrardan yakınlaştık. buluştuk, görüştük, dertleştik... içim yana yana dinledim yine onu. evet, sıfır gurur var bende! ama bakışlarını görmek bile beni o kadar rahatlatıyordu ki. anlayın abilerim ablalarım, ben kimsenin yanında böyle doğal olamıyorum! günümüz toplumunda doğal olabilmek nasıl bir ayrıcalık biliyor musunuz? toplumda kaç tane kahkaha atan insan görüyorsunuz? kaç tane hüngür hüngür ağlayan insan görüyorsunuz? işte ben onun yanında her şeyi yapabiliyordum.
ama büyümüştük artık. onun güzel bir hayatı, iyi bir eğitimi vardı. bense hala üniversiteye gidememiştim. onun gözündeki '' erkek '' profilinden de bir hayli uzaktım. o yüzden beni hala çocuk olarak görüyor, bunu biliyorum. zaten 3 hafta sonra sevgilisiyle barıştı ve aramıza mesafe yeniden girdi.
üniversiteye geçince arkadaşlarım, sevgilim olur unuturum diyordum ama gördüğünüz gibi derdimi anlattığım yer burası. yine yalnızım, yine yalnızım, yine yalnızım. 1.5 ay geçti ama üniversiteden de bir bok olmadı. yapanlar nasıl yapıyor bilmiyorum ama tek bildiğim o kız dışında bütün insanlardan nefret ediyorum, kendim de dahil.
