Kökünü kazımak istediğim yapışkan böcek. herkes nefret ederken ne kadar da içimize girmiş, sinsi bir zaaf. kanunda suç sayılan hallerden bahsetmiyorum, onlar zaten genel kabul görmüş, acımasızlığın çok ötesinde sapkınlıklar. ama karşılaştığım ve dehşete düştüğüm en kapsamlısı başkaları adına karar vermek olmalı, bundan büyüğü varsa benden uzak olsun. acımasız olan hayat değilmiş, suçlama refleksi işte, hayatı oluşturanlar acımasız. bir anne çocuğuna bu kapıdan çıkarsan giremezsin diyor mesela. seçimlerinin hepsini kırpıp önüne koyuyor. kendi hayatının ekseni dışına çıksın istemiyor. o kadar kanıksanmış ki toplumca içine düştüğümüz acınası halin kaynağının genlerimizden silemediğimiz sahiplenme duygusunun acımasızlıkla bileşkesi sonucu olduğunu kimse göremiyor. Herkes kendi hayatıyla meşgulken çarpıp parçaladığı hayatları, kibir ve bencillikle uzaktan izliyor ve kendisiyle gurur duyuyor. böyle olacaksın acıma acınacak hale düşersin.
